Na Naxos nie było wyjścia. Klub Flisvos ogłosił zawody mini-triatlonowe, a dystanse wydawały się do pokonania, nawet z marszu. 300 metrów pływania, 9 kilometrów jazdy na rowerze (górskim) oraz 2 kilometry biegu. Nie mogłem sobie wyobrazić lepszych zawodów do triatlonowej inicjacji. Dlatego do startu podszedłem zupełnie na luzie. Chciałem się po prostu dobrze bawić i ukończyć trasę.
Dostaję swój numer: 1!Na linii startu, tuż przy kawiarni plażowej Flisvos, stanęło 9 zawodników. 5 z nich, w tym ja, startowało indywidualnie. Pozostali reprezentowali drużyny, zmieniając się na każdej zmianie. Wszyscy byli zwarci i gotowi. Nagle - gwizd! Pobiegliśmy do wody...
Na miejsca, gotowi, start!
Na początek pływanie.Morze było spokojne. Fale nie przeszkadzały. Płynęło się dobrze, choć na pierwszej boi było cały czas tłoczno i ciągle obijałem się o kończyny innych pływaków. Na drugiej boi dogoniłem innego zawodnika i płynąłem tuż za nim chcąc go przegonić. Płynąłem i płynąłem, jednak trzeciej boi ani widu, ani słychu. Wystawiłem łeb nad wodę. Okazało się, że obydwoje płynęliśmy w przeciwnym kierunku! Z każdą sekundą oddalaliśmy się od trzeciej boi. Szybko zmieniłem kurs i po minucie byłem już przy trzeciej, a chwilę później przy czwartej boi. Wypadłem zziajany na brzeg. Byłem chyba przedostatni w całej stawce.
Na pierwszej zmianie.Teraz zmiana. Szlaufem opłukałem sobie nogi z piasku i szybko wytarłem je przygotowanym wcześniej ręcznikiem. Wsunąłem na stopy buty, energicznie zawiązałem. Zdecydowałem się zrezygnować ze skarpetek, co się opłaciło - zyskałem na tym co najmniej minutę. Cały sprzęt przygotowałem już wcześniej - wybrałem rower i ustawiłem go blisko wylotu strefy zmian. Na kierownicy powiesiłem kask, do koszyczka wsunąłem bidon z wodą. Koszulkę oraz ręcznik powiesiłem na ramie. Te skrupulatne zabiegi przed startem teraz funkcjonowały. Wszyscy dookoła mnie grzebali się strasznie, a ja po założeniu butów, wytarłem się tylko ręcznikiem, ubrałem koszulkę, kask i już mnie nie było.
Pierwsze kilkaset metrów pedałowałem ile sił w nogach, nie obracając się za siebie. Trasa była oznaczona białymi strzałkami, nakreślonymi farbą w spreju na asfaltowej drodze. Z Chory pojechałem w kierunku lotniska, a potem skręciłem w prawo. Tam się zaczęły schody i pedałowanie pod górę. Jednak tam też na horyzoncie zamigała mi czerwona koszulka jednego z zawodników. Stanąłem na pedały i przyspieszyłem. Zbliżałem się do czerwonego z każdym kilometrem. W końcu na jednym z podjazdów dopadłem go. Jechaliśmy przez chwilę razem, w mini-peletonie wyprzedzając traktory i różne inne skutery. Ja jednak miałem jeszcze trochę poweru i uciekłem mu jakiś kilometr przed drugą zmianą. Pedałowałem zaciekle. Tak zaciekle, że przejechałem jeden ze zjazdów i musiałem nadrabiać dobrych kilkaset metrów. Trudno. W międzyczasie, czerwony dał zmianę i jego drużyna znowu była przede mną.
Już wtedy myślałem, że wypluję płuca. Sama zmiana poszła gładko, po prostu oddałem rower razem z kaskiem w czyjeś ręce i pobiegłem. Ciężko było jednak przestawić się na nowy tryb ruchu. Z przebierania nogami na pedałach, na przebieranie nogami na ziemi. Nie biegłem w jakimś zatrważającym tempie, ale nie był do jogging. Wiedziałem, że dwa kilometry to dla mnie góra 10 minut, nawet przy takim zmęczeniu organizmu. Nie myliłem się. Dwie rundy zaliczyłem w niecałe 9 minut i finiszowałem z czasem 31:29. Nieźle. Potem okazało się, że wygrałem moją kategorię i ustanowiłem tegoroczny rekord trasy. W nagrodę wieczorem dostałem drinki w plażowej kawiarni Flisvos.
Zrobiłem to! Zostałem triatlonistą! Pierwszy krok w kierunku Iron Mana.
Drużyna "azymut zero" na podium! Ja numer 1, Ludo numer 3.