Mimo że przejeżdżałem obok stadionu Panionios to do Nei Smirny nie pojechałem na mecz, tylko na bieg. A jakże! Stratos, skubaniec, nie musiał mnie długo przekonywać. Powiedział: przyjedź na bieg, będzie fajnie, a ja spakowałem się i przyjechałem. Ot co.
Żeby się stawić w Nei Smirnej na czas musiałem się zbudzić o 4.50, żeby złapać pierwszy autobus do Kiato, a potem jeden z pierwszych pociągów do Aten. Wielu odpuściłoby marudząc jak to wcześnie, ale nie ja. Jest okazja żeby się przebiec wśród pozytywnych wibracji i spotkać po biegu z przyjaciółmi to trzeba korzystać.
Kiedy już dotoczyłem się w okolice startu (autobus-pociąg-pociąg-metro-samochód Stratosa) czułem się zmęczony, ale i podekscytowany zarazem, jak to zwykle przed startem. Stratos niestety powiedział mi że nie wystartuje, bo go kolano boli.
- Dlaczego więc w ogóle przyjechałeś? - zapytałem przyjaciela.
- Dla mojej psychiki. Żeby przebiec linię startu.
I oto właśnie chodzi.
Ja sam siedem i pół kilometra chciałem przebiec poniżej 35 minut. Biorąc pod uwagę różnicę poziomów wynoszącą prawie 100 metrów i 30 stopniowy żar lejący się z nieba był to cel dosyć ambitny. Pierwsze dwa kilometry poszły bardzo szybko. Było z górki, a mój czas oscylował w granicach 8 minut. Wiedziałem że nie utrzymam tempa 4min/km na taaakich podbiegach. Spuchłem i człapałem do mety. Z czasem 35:29 przybiegłem 101 z numerem 101. 9 miejsce w mojej kategorii wiekowej. Jak na prawie 600 biegaczy to jestem zadowolony.
Po biegu znowu dostałem masaż. Czułem się jak starożytny Grek po igrzyskach. Dwie piękne
kobiety wcierały w moje zmęczone nogi aromatyczne olejki. Pełny relaks. Potem była już tylko fiesta i siesta: jedzenie i kawa. Jedliśmy i piliśmy dużo i długo. A jak już się najadłem, napiłem i nagadałem to wsiadłem w pociągu i wróciłem do Xylokastro. Śmieszne uczucie. Nie było mnie jedynie przez dwanaście godzin, a wydało mi się jakbym spędził cały weekend w Nei Smirnej.
Finisz. Foto od Stratosa.